🔮 Wzór Wniosku O Wydanie Wyroku Łącznego

Wniosek o wydanie wyroku z uzasadnieniem 23,00 zł Kupuję wzór pisma; Wniosek o zmianę miejsca wykonywania kary ograniczenia wolności – wzór 23,00 zł Kupuję wzór pisma; Wniosek o wydanie wyroku łącznego – wzór 23,00 zł Kupuję wzór pisma; Wniosek o zatarcie skazania – wzór 23,00 zł Kupuję wzór pisma

^{Sąd Apelacyjny w Szczecinie ul. Mickiewicza 163,71-165 Szczecin tel. 91 48 49 487,fax 91 48 49 486NIP 852-24-32-814,REGON 812734021} 12b zawiadomienie o warunkach do wydania wyroku łącznego ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557, z późn. zm.), zwanej dalej „K.k.w.”, prezes sądu wszczyna zarządzeniem postępowanie o wydanie wyroku łącznego. Przepis § 273 ust. 1 pkt 1, 4 i 5 stosuje się odpowiednio. 3. Wyświetlanie wszystkich wyników: 11 Wniosek o kontakt telefoniczny z tymczasowo aresztowanymOceniono na 5 15,00 zł Kupuję wzór pisma Wniosek o odpis wyroku rozwodowego wzór 15,00 zł Kupuję wzór pisma Wniosek o odroczenie wykonania kary ograniczenia wolności – wzór 15,00 zł Kupuję wzór pisma Wniosek o udzielenie zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego 15,00 zł Kupuję wzór pisma Wniosek o uzasadnienie wyroku – wzór 15,00 zł Kupuję wzór pisma Wniosek o wydanie wyroku łącznego – wzór 15,00 zł Kupuję wzór pisma Wniosek o wydanie wyroku wraz z uzasadnieniem wzór 15,00 zł Kupuję wzór pisma Wniosek o wydanie wyroku z uzasadnieniem 15,00 zł Kupuję wzór pisma Wniosek o zatarcie skazania – wzór 15,00 zł Kupuję wzór pisma Wniosek o zmianę miejsca wykonywania kary ograniczenia wolności – wzór 15,00 zł Kupuję wzór pisma Wniosek o zmianę sposobu wykonywania kary ograniczenia wolności – wzór 15,00 zł Kupuję wzór pisma Wszystkie transakcje w naszym serwisie realizujemy za pomocą bezpiecznego systemu płatności: Copyright © 2012 - 2021 Wzory pism i wniosków do pobrania oraz Porady online Wniosek o przeprowadzenie dowodu w postępowaniu administracyjnym - Druk. ROZMIAR: 59.49 KB, RODZAJ: PDF TAGI: Kodeks postępowania administracyjnego. POBIERZ PLIK Apelacja od wyroku - Wzór, Druk ».

Niektóre formularze i wzory ze strony Ministerstwa Sprawiedliwości Formularze pism procesowych w postępowaniu cywilnym: •pozew - formularz „P” •pismo zawierające wnioski dowodowe - formularz „WD” •odpowiedź na pozew - formularz „OP” •pozew wzajemny - formularz „PW” •sprzeciw od wyroku zaocznego-zarzuty od nakazu zapłaty-sprzeciw od nakazu zapłaty - formularz „SP” •dane uzupełniające stron lub pełnomocników - formularz „DS” •wzór oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania osoby fizycznej ubiegającej się o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego •wzór oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania osoby fizycznej ubiegającej się o zwolnienie od kosztów sądowych w postępowaniu cywilnym Formularze uzasadnień w sprawach karnych (na stronie: opublikowane są pliki instalacyjne do systemu ZEUS, umożliwiającego edycję poniżej wymienionych formularzy w wersji elektronicznej) wzór formularza uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji, w tym wyroku nakazowego (UK 1) - Plik word Załącznik nr 1 – Uzasadnienie – formularz UK 1, wzór formularza uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji – wyroku wydanego w postępowaniu, o którym mowa w rozdziale 58 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – kodeks postępowania karnego (UWO) - Plik word Załącznik nr 2 – Uzasadnienie – formularz UWO, wzór formularza uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji – wyroku łącznego (UWŁ) - Plik word Załącznik nr 3 – Uzasadnienie – formularz UWŁ, wzór formularza uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego (UK 2) - Plik word Załącznik nr 4 – Uzasadnienie – formularz UK 2, wzór załącznika do formularza uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego - Plik word Załącznik nr 5 – Załącznik do formularza UK 2, wzór formularza uzasadnienia wyroku wydanego w postępowaniu o wznowienie postępowania (UWP) - Plik word Załącznik nr 6 – Uzasadnienie – formularz UWP Wzory pism publikowane w broszurach informacyjnych Ministerstwa Sprawiedliwości:

Wyjaśnia również, czemu służy opłata od wniosku o uzasadnienie i dlaczego została wprowadzona. Jak wskazuje – za wydanie odpisu orzeczenia z akt pobierana jest opłata kancelaryjna (która wynosi obecnie 20 zł). Natomiast otrzymanie odpisu orzeczenia z uzasadnieniem w poprzednim stanie prawnym nie kosztowało nic.

Art. 85 § 1 Kodeksu karnego Jeżeli zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej, w stosunku do osoby prawomocnie skazanej co najmniej dwoma wyrokami, sąd wydaje wyrok łączny. Wydanie wyroku łącznego jest możliwe tylko wówczas, gdy skazany popełnił co najmniej dwa przestępstwa, za które nie został jednocześnie skazany w jednym postępowaniu, tylko w odrębnych postępowaniach wydane zostały wyroki skazujące na kary, które podlegają łączeniu w karę łączną. Który Sąd jest właściwy do wydania wyroku łącznego? W razie skazania wyrokami różnych sądów, właściwy do wydania wyroku łącznego jest sąd, który wydał ostatni wyrok skazujący w pierwszej instancji, orzekający kary podlegające łączeniu. Kto decyduje o wszczęciu procedury zmierzającej do wydania wyroku łącznego? Wyrok łączny sąd wydaje z urzędu lub na wniosek skazanego albo prokuratora. Wniosek może także złożyć obrońca skazanego, jeżeli uzna wniosek za słuszny w danym stanie fatycznym i formalnym sprawy. Czy udział skazanego w rozprawie jest konieczny? Nie, udział skazanego w rozprawie nie jest obowiązkowy, chyba że sąd postanowi inaczej (art. 573 § 2 zdanie pierwsze Gdy skazany jest pozbawiony wolności, to zgodnie z art. 573 § 2 zdanie drugie ma odpowiednie zastosowanie art. 451 Oznacza to, że skazany, aby uczestniczyć w rozprawie, powinien złożyć stosowny wniosek o doprowadzenie. Wniosek ten stanowi bowiem warunek sprowadzenia go na rozprawę. Wniosek taki w imieniu skazanego może złożyć także jego obrońca. Jakie są zasady wymierzania kary łącznej? W wyroku łącznym sąd ponownie dokonuje wymiaru kary, orzekając karę łączną, zaś jako podstawę wymiaru tej kary przyjmuje kary wymierzone za poszczególne przestępstwa (art. 86 § 1 Wyroki SN: z r., IV KR 213/83, OSNKW 1984/5–6, poz. 65; z r., V KR 45/77, OSNKW 1977/7–8, poz. 84 Wydając wyrok łączny, sąd nie jest uprawniony do ponownego rozważenia tych samych okoliczności, które legły u podstaw wymiaru kar w poprzednio osądzonych, pojedynczych sprawach, lecz powinien rozważyć przede wszystkim, czy między poszczególnymi czynami, za które wymierzono, jednostkowe kary, istnieje ścisły związek przedmiotowy lub podmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak, a ponadto czy okoliczności, które istniały już po wydaniu poprzednich wyroków, przemawiają za korzystnym lub niekorzystnym ukształtowaniem kary łącznej (np. zachowanie skazanego po orzeczeniu wyroku). Wydanie wyroku łącznego nie uchyla poprzedniego orzeczenia (pojedynczego wyroku) w całości, a jedynie te jego rozstrzygnięcia, które zostały ujęte w nowym wyroku, wyroku łącznym. !! !! !! Możliwe jest złożenie wniosku i uzyskanie odroczenia wykonania kary łącznej. ŁĄCZNA KARA POZBAWIENIA WOLNOŚCI: Po nowelizacji z 24 czerwca 2020 r., sąd wymierza karę łączną pozbawienia wolności w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy nie przekraczając jednak 20 lat pozbawienia wolności. Jeżeli jednak najsurowszą karą orzeczoną za jedno ze zbiegających się przestępstw jest kara 25 lat pozbawienia wolności albo dożywotniego pozbawienia wolności, orzeka się tę karę jako karę łączną. W wypadku zbiegu dwóch lub więcej kar 25 lat pozbawienia wolności sąd może orzec jako karę łączną karę dożywotniego pozbawienia wolności. Przykład: jeżeli jedna z jednostkowych kar pozbawienia wolności wynosiła 1 rok, a druga 6 miesięcy – najniższy wymiar kary łącznej wyniesie 1 rok i 1 miesiąc. ŁĄCZNA KARA OGRANICZENIA WOLNOŚCI: Po nowelizacji z 24 czerwca 2020 r. sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 2 lat ograniczenia wolności. Jeżeli najwyższą z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa jest kara 2 lat ograniczenia wolności, dolną granicę kary łącznej przyjmuje się w tej wysokości (art. 86 § 1 Wymierzając karę łączną ograniczenia wolności, sąd określa na nowo obowiązek wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne lub wymiar potrącenia wynagrodzenia za pracę w stosunku miesięcznym na cel społeczny wskazany przez sąd, o których mowa w art. 34 § 1a Możliwe jest także nałożenie na sprawcę obowiązków wymienione w art. 72 § 1 pkt 2–7a ŁĄCZNA KARA GRZYWNY: Obecnie sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny. Jeżeli najwyższą z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa jest kara 810 stawek dziennych grzywny, dolną granicę kary łącznej przyjmuje się w tej wysokości (nowelizacja z dnia 24 czerwca 2020 r. art. 86 § 1 Wymierzając karę łączną grzywny, sąd określa na nowo wysokość stawki dziennej, kierując się dochodami sprawcy, jego warunkami osobistymi, rodzinnymi, stosunkami majątkowymi i możliwościami zarobkowymi sprawcy. Wysokość stawki dziennej nie może jednak przekraczać najwyższej ustalonej poprzednio. Jeżeli chociażby jedna z podlegających łączeniu grzywien jest wymierzona kwotowo, karę łączną grzywny wymierza się również kwotowo. Jeżeli chociażby jedna z podlegających łączeniu grzywien została orzeczona na podstawie przepisu przewidującego wyższą górną granicę ustawowego zagrożenia tą karą niż określona w art. 33 § 1 kk, a więc w liczbie stawek dziennych w granicy od 10 do 540, sąd wymierza karę łączną grzywny w granicach od najwyższej z kar tego rodzaju wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 4500 stawek dziennych grzywny lub najwyższej z kar grzywny, jeżeli przekracza ona 4500 stawek dziennych. Czy od wydanego wyroku łącznego można się odwołać? Tak, od wyroku łącznego prokuratorowi, skazanemu i obrońcy przysługuje prawo do wniesienia apelacji. Jeżeli w pierwszej instancji orzekał sąd okręgowy, to apelacja skazanego powinna zostać sporządzona i podpisana przez adwokata lub radcę prawnego (art. 446 § 1 Nowelizacja przepisów dotyczących kary łącznej na przestrzeni lat 2015-2020 Instytucja kary łącznej podlegała istotnym zmianą związanym z nowelizacją kodeksu karnego w latach 2015, 2016 i 2020. Należy pamiętać, że art. 4 § 1 stanowi, iż jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio (ustawę „starą”), jeżeli jest względniejsza dla sprawcy – co to oznacza dla wydania wyroku łącznego? Oznacza to, że obecnie kara łączna może zostać oparta na zasadach, które znajdowały się w kodeksie karnym przed ostatnią nowelizacją z 19 czerwca 2020 r. (wejście w życie w dniu 24 czerwca 2020r.) w zależności od tego, co będzie dla sprawcy względniejsze czyli bardziej korzystne. UWAGA! BRAK MOŻLIWOŚCI WYDANIA WYROKU ŁĄCZNEGO Tak jak i przed nowelizacją z dnia 24 czerwca 2020 r., tak i obecnie karą łączną nie obejmuje się kar orzeczonych wyrokami, o których mowa w art. 114a kk, a więc prawomocnych orzeczeń skazujących za popełnienie przestępstwa wydanych przez sąd właściwy w sprawach karnych w państwie członkowskim Unii Europejskiej. W celu uzyskania bliższych informacji zapraszamy do kontaktu z Kancelarią Adwokacką Adwokat Karoliny Pawlikowskiej. Pomoc prawną świadczymy na terenie całego kraju, w tym, głównie w Bełchatowie i Piotrkowie Trybunalskim. tel: 500024241, mail: kancelaria@ to jest przykładowy Wniosek o wydanie wyroku łącznego o wydanie wyroku łącznego w stosunku do , skazanego prawomocnymi wyrokami: k.k. w zw. z z dnia 29 lipca 2016 r., , za czyny popełnione: od listopada 2013 r. do dnia 3 lutego 2014 r., wyczerpujące dyspozycję u.p.n. w zw. z ^{(ONA29)Mam pytanie, czy w Trybunale Konstytucyjnym znajdę wydania ponownego wyroku łącznego? kto wie proszę o szybciutką nie znajdę, to gdzie są informacje dotyczące w jakich okolicznościach można się jeszcze raz starać o :-) ;-) ;-) ;-)POSTANOWIENIE Z DNIA 4 LISTOPADA 2003 R. V KK 233/03 Brak warunków do wydania wyroku łącznego, w rozumieniu art. 572 to nie tylko brak przesłanek materialnoprawnych określonych art. 85 niezbędnych do orzeczenia kary łącznej, lecz również sytuacja, w któ-rej wydanie wyroku łącznego byłoby możliwe po rozwiązaniu wcześniej orzeczonej kary łącznej, ale zastosowanie połączenia innych niż poprzed-nio kar nie byłoby dla skazanego korzystniejsze. Przewodniczący: sędzia SN H. Gradzik (sprawozdawca). Sędziowie SN: A. Siuchniński, SA J. Żywolewska-Ławniczak del. do SN. Prokurator Prokuratury Krajowej: S. Szustakiewicz. Sąd Najwyższy w sprawie Marcina G., o wydanie wyroku łącznego, po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 4 listopada 2003 r., kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego od postanowienia Sądu Rejonowego w J. z dnia 18 listopada 2002 r. o d d a l i ł kasację (...) U Z A S A D N I E N I E Marcin G. złożył do Sądu Rejonowego w J. wniosek o wydanie wyro-ku łącznego, obejmującego skazania orzeczone wobec niego w następują-cych wyrokach: 1) Sądu Rejonowego w J. z dnia 30 października 2000 r. za przestępstwo z art. 280 § 1 popełnione w dniu 31 maja 2000 r. - na kary 2 lat po-zbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny; 2) Sądu Rejonowego w J. z dnia 3 lipca 2001 r., którym wymierzono mu łączną karę 3 lat pozbawienia wolności w rezultacie skazania: a) za ciąg przestępstw popełnionych w okresie od sierpnia 1999 r. do września 2000 r., kwalifikowanych z art. 13 § 1 w zw. z art. 282 i art. 91 § 1 - na karę 3 lat pozbawienia wolności; za ciąg przestępstw popełnionych w okresie od dnia 4 do dnia 7 stycznia 2001 r., kwalifikowanych z art. 275 § 1 i 276 w zw. z art. 11 § 2 i art. 81 § - na karę 1 roku pozbawienia wolności; c) za przestępstwo z art. 278 § 1 popełnione w dniu 9 stycznia 2001 r. - na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Rejonowy w J., postanowieniem z dnia 18 listopada 2002 r., na podstawie art. 572 umorzył postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego. W uzasadnieniu postanowienia stwierdzono, że zacho-dzą, co prawda, warunki do wydania wyroku łącznego obejmującego ska-zanie wyrokiem w sprawie z 2000 r. i skazanie w sprawie z 2001 r.,za ciąg przestępstw popełnionych w okresie od sierpnia 1999 r. do września 2000 r., lecz przyjęcie wskazanego połączenia w wyroku łącznym nie poprawiło-by sytuacji skazanego. Sąd Rejonowy uznał bowiem, że w wyniku takiego połączenia skazań, kara łączna za oba przestępstwa nie powinna być niż-sza niż 4 lata pozbawienia wolności. Połączenie dwóch pozostałych ska-zań dałoby z kolei łączną karę roku pozbawienia wolności, nawet przy za-stosowaniu pełnej absorpcji. Wymiar obu kar łącznych nie byłby zatem w sumie niższy od kar orzeczonych w prawomocnych wyrokach. Marcin G. nie zaskarżył postanowienia o umorzeniu postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego. Uprawomocniło się ono w postę-powaniu pierwszoinstancyjnym. Od tego prawomocnego postanowienia Prokurator Generalny wniósł kasację w trybie art. 521 Zarzucił rażące i mające wpływ na treść orzeczenia, naruszenie przepisu art. 572 polegające na umorzeniu, w oparciu o tenże przepis, postępowania o wydanie wyroku łącznego, mi-mo iż istniały warunki do wydania takiego wyroku. W uzasadnieniu utrzy-mywał, że stanowisko wyrażone przez Sąd Rejonowy jest oczywiście błęd-ne, gdyż istnieje zasadnicza sprzeczność pomiędzy stwierdzeniem, że za-chodzą przesłanki do wydania wyroku łącznego a powołaniem art. 572 jako podstawy prawnej zapadłego rozstrzygnięcia. Przepis ten na-kazuje bowiem umorzenie postępowania jedynie w razie ,,braku warunków do wydania wyroku łącznego". W konkluzji Prokurator Generalny wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w J. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Istotnie, w myśl art. 572 sąd wydaje postanowienie o umorze-niu postępowania w przedmiocie wyroku łącznego tylko wtedy, gdy nie ma warunków do wydania wyroku łącznego. Podejmując taką decyzję proce-sową Sąd Rejonowy stwierdził, jak wyżej podniesiono, że w odniesieniu do dwóch, spośród czterech przestępstw, objętych wnioskiem skazanego o wydanie wyroku łącznego, zachodzi zbieg realny spełniający przesłanki określone w art. 85 Uznał zarazem, że nie przesądza to jeszcze o po-winności uwzględnienia wniosku o wydanie wyroku łącznego. Analizując sytuację Marcina G., ukształtowaną wcześniej treścią dwóch skazujących go wyroków, Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że połączenie wyro-kiem łącznym skazań za przestępstwa, o których mowa, nie leżałoby w in-teresie skazanego i dlatego właśnie nie ma warunków do wydania takiego wyroku. Autor kasacji zakwestionował przyjęte w zaskarżonym orzeczeniu ro-zumienie ,,braku warunków" do wydania wyroku łącznego. Skarżący wyklu-czył możliwość uznania, że warunki te nie zachodzą, gdy przestępstwa, za które skazano sprawcę na kary tego samego rodzaju, pozostają w zbiegu realnym spełniającym wymogi z art. 85 Tym samym utożsamił on wa-runki materialnoprawne niezbędne do orzeczenia kary łącznej (art. 85 z warunkami wydania wyroku łącznego w postępowaniu prowadzonym po uprawomocnieniu się wyroków, którymi orzeczono kary mające podlegać łączeniu. Z tak prezentowanym w kasacji stanowiskiem nie można się zgodzić. Jest wprawdzie oczywiste, że stwierdzenie przesłanek z art. 85 obligu-je sąd do wymierzenia kary łącznej (ewentualnie kar łącznych) w razie równoczesnego prowadzenia postępowania karnego dotyczącego dwóch lub więcej przestępstw. Jeśli jednak skazania za poszczególne przestęp-stwa orzeczone zostały różnymi wyrokami, a przesłanki materialnoprawne z art. 85 nie odnoszą się do skazań za wszystkie przestępstwa osą-dzone w toczących się nierównocześnie postępowaniach karnych, wów-czas kwestia warunków do wydania wyroku łącznego może okazać się zło-żona. Dotyczy to wypadków, gdy w jednym z prawomocnych wyroków orzeczono już karę łączną. Wtedy uwzględnienie wniosku o objęcie wyro-kiem łącznym kary za przestępstwo ze skazania innym wyrokiem może na-stąpić nie tylko po rozwiązaniu orzeczonej wcześniej kary łącznej, ale tak-że, w razie braku możliwości łączenia wszystkich kar - przez zastosowanie połączenia kar na bazie innego zbiegu przestępstw, alternatywnego wobec zbiegu, który był podstawą orzeczonej wcześniej kary łącznej. Taka wła-śnie konfiguracja skazań wystąpiła w niniejszej sprawie. Doszło do konku-rencji możliwych z punktu widzenia przesłanek materialnoprawnych połą-czeń, kar prawomocnie wymierzonych za cztery przestępstwa. Wybór wła-ściwego połączenia należał do sądu rozpoznającego wniosek o wydanie wyroku łącznego, a rezultatem miało być wydanie wyroku łącznego albo odstąpienie od jego wydania - równoznaczne z pozostawieniem orzeczo-nego wcześniej połączenia. W piśmiennictwie i orzecznictwie wyrażany jest konsekwentnie po-gląd, że kryterium wyboru właściwego połączenia kar w wyroku łącznym powinno zawsze wiązać się z interesem procesowym skazanego (Z. Go-styński. red. KPK. Komentarz, Warszawa 1998, t. II, s. 823; J. Grajewski, L. Paprzycki, M. Płachta: KPK. Komentarz, Kraków 2003, t. II, s. 420, P. Hofmański (red.) KPK. Komentarz, Warszawa 1999, t. II, s. 975). Wyraża się ono w tym, że orzeczenie kary łącznej (także w wyroku łącznym), nie może pociągać skutków mniej korzystnych od tych, jakie pociągałoby dla skazanego oddzielne wykonanie kar wymierzonych za poszczególne prze-stępstwa. Normatywna podstawa orzekania kary łącznej z uwzględnieniem tej zasady zawiera się w uregulowaniach zamieszczonych w art. 86 Przenosząc je (niezwiększanie dolegliwości ponad sumę kar wymierzonych odrębnie) odpowiednio na grunt postępowania w przedmiocie wydania wy-roku łącznego należy przyjąć, że gdy wydano dwa wyroki skazujące, a w jednym z nich orzeczono karę łączną, to rozwiązanie tej kary i wydanie wy-roku łącznego z zastosowaniem innego połączenia kar (na bazie innego zbiegu przestępstw), wtedy tylko powinno nastąpić, gdy wyrok łączny stwo-rzy skazanemu korzystniejszą sytuację, niż w wypadku odrębnego wyko-nania wyroków (por. wyrok SN z dnia 31 sierpnia 1971 r., V KRN 322/71, OSNPG 1972, z. 1, poz. 5). Taki właśnie kierunek orzekania został zachowany w postępowaniu, które toczyło się przed Sądem Rejonowym w J., z wniosku Marcina G. o wydanie wyroku łącznego. Po stwierdzeniu, że alternatywne połączenie kar w wyroku łącznym nie poprawiłoby sytuacji skazanego, gdyż w nowym układzie kar łącznych ich suma nie uległaby zmianie, sąd ten uznał, że nie ma warunków do wydania wyroku łącznego i umorzył postępowanie w tej kwestii, wskazując na art. 572 jako podstawę procesową tego roz-strzygnięcia. Autor kasacji nie zakwestionował wprost, że w postępowaniu przed Sądem Rejonowym należało odstąpić od połączenia kar wymierzonych wy-rokami objętymi wnioskiem. Podważał tylko podstawę i formę procesową rozstrzygnięcia. W jego przekonaniu tylko brak materialnoprawnych warun-ków orzeczenia kary łącznej, określonych w art. 85 uzasadniałby umo-rzenie postępowania w trybie art. 572 Nie wskazał jednak skarżący jaką formę procesową w zaistniałej sytuacji powinno przybrać rozstrzygnię-cie odmawiające wydania wyroku łącznego, ani też - w którym przepisie znajdowałoby ono swoją podstawę. Trzeba w związku z tym zauważyć, że w przepisach Rozdziału 59 Kodeksu postępowania karnego, normujących postępowanie co do wyroku łącznego, ustawodawca nie wprowadził spe-cjalnej formy zakończenia postępowania, właściwej dla sytuacji, gdy nie dochodzi do wydania takiego wyroku z powodu odrzucenia niekorzystnego dla skazanego, alternatywnego wobec wcześniej zastosowanego, połącze-nia kar. Jedyną w tym postępowaniu formą rozstrzygnięcia innego, niż wy-danie wyroku łącznego, jest umorzenie postępowania z powodu braku wa-runków do jego wydania. Wbrew zatem założeniu, uzasadniającemu zarzut kasacji, brak wa-runków do wydania wyroku łącznego, w rozumieniu art. 572 to nie tylko brak przesłanek materialnoprawnych określonych art. 85 nie-zbędnych do orzeczenia kary łącznej, lecz również sytuacja, w której wy-danie wyroku łącznego byłoby możliwe po rozwiązaniu wcześniej orzeczo-nej kary łącznej, ale zastosowanie połączenia innych niż poprzednio kar, nie byłoby dla skazanego korzystniejsze. Zawarta w art. 572 formuła określająca przesłankę umorzenia postępowania ma szerszy od sugero-wanego w kasacji zakres, obejmujący wszelkie przyczyny, dla których wy-rok łączny nie może być wydany. Jedną z nich są uwarunkowania zaistnia-łe w niniejszej sprawie, przemawiające za odrzuceniem alternatywnego wobec już zastosowanego, połączenia kar. Dochodząc do konkluzji, że wydanie wyroku łącznego wymagałoby rozwiązania wcześniej orzeczonej kary łącznej, a konkurencyjne połączenie kar nie byłoby dla skazanego ko-rzystniejsze, Sąd Rejonowy podjął trafną proceduralnie decyzję o umorze-niu postępowania na podstawie art. 572 Zupełnie inną natomiast kwestią jest, czy ocena co do korzystności konkurencyjnego połączenia była merytorycznie słuszna. Podlegałoby to kontroli w postępowaniu odwoławczym, do którego jednak nie doszło, gdyż skazany nie zaskarżył postanowienia o umorzeniu postępowania. Rozwa-żania co do trafności tej oceny wychodziłyby nie tylko poza zakres zaskar-żenia ale i poza ustawowe ramy postępowania kasacyjnego. Reasumując należy stwierdzić, że zarzut kasacji okazał się nieza-sadny, gdyż oparty został na zawężonej wykładni zakresu normowania uję-tego w przepisie art. 572 Wobec powyższego Sąd Najwyższy oddalił kasację (art. 537 § 1 Z DNIA 14 LUTEGO 2007 R. II KK 381/06 W układzie procesowym, w którym sąd uprawniony do wydania wy-roku łącznego rozważał możliwość orzeczenia kary łącznej za przestęp-stwa popełnione w warunkach temporalnych, określonych w art. 85 (a więc pozwalających na wymierzenie kary łącznej) i połączył - węzłem kary łącznej - kary wymierzone za niektóre z tych przestępstw, zaś odmówił po-łączenia kar wymierzonych za inne przestępstwa pozostające w zbiegu re-alnym, co znalazło wyraz w częściowym umorzeniu postępowania na pod-stawie art. 572 nie dochodzi do naruszenia zasady ne bis in idem także w sytuacji, gdy wymierzona kara łączna obejmuje skazania jedynie za te przestępstwa, które zostały już objęte wyrokiem łącznym uprzednio wydanym. W takiej sytuacji procesowej przedmiotem rozważań, a następ-nie przedmiotem rozstrzygnięcia sądu nie była ta sama kwestia, która zo-stała już uprzednio prawomocnie rozstrzygnięta. Przewodniczący: sędzia SN S. Zabłocki (sprawozdawca). Sędziowie SN: R. Sądej, A. Tomczyk. Prokurator Prokuratury Krajowej: A. Pogorzelski. Sąd Najwyższy w sprawie Dariusza R., w przedmiocie wyroku łącz-nego, po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 14 lutego 2007 r., kasacji, wniesionej na podstawie art. 521 przez Prokuratora Ge-neralnego na niekorzyść skazanego, od wyroku łącznego Sądu Rejonowe-go w G. z dnia 30 maja 2006 r., p o s t a n o w i ł oddalić kasację (...). U Z A S A D N I E N I E Wyrokiem łącznym z dnia 30 maja 2006 r., Sąd Rejonowy w G. po-łączył kary pozbawienia wolności wymierzone Dariuszowi R. następującymi wyrokami: 1. Sądu Rejonowego w G. z dnia 17 października 2002 r., którym za przestępstwo z art. 178a § 1 Dariusz R. skazany został na karę 4 mie-sięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata, a której to kary wykonanie zarządzono po-stanowieniem Sądu Rejonowego w G. z dnia 20 kwietnia 2004 r. 2. Sądu Rejonowego w M. z dnia 27 października 2003 r., którym za przestępstwo z art. 13 § 1 w zw. z art. 282 i art. 191 § 2 w zw. z art. 11 § 2 Dariusz R. skazany został na karę 2 lat i 6 miesięcy po-zbawienia wolności. Łącząc powyższe kary, Sąd Rejonowy w G. orzekł wobec Dariusza R. karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet okres rzeczywistego pozbawienia wolności oraz ustalając datę początkową biegu kary łącznej pozbawienia wolności. W tym samym wyroku, w jego kolejnym punkcie, Sąd Rejonowy w G. rozstrzygnął o umorzeniu postępo-wania w przedmiocie wydania wyroku łącznego - ,,obejmującego sprawę opisaną w punkcie III SR w G.", podając jako podstawę prawną tej decyzji procesowej art. 572 Należy w tym miejscu wskazać, że owa ,,sprawa opisana w pkt III" zakończona została wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 20 maja 2005 r., którym za dwa przestępstwa z art. 279 § 1 Dariusz R. skazany zo-stał na kary po roku pozbawienia wolności oraz karę łączną 2 lat pozba-wienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres pró-by wynoszący 5 lat, przy czym oba powyższe występki popełnione zostały przezeń zanim zapadł pierwszy, nieprawomocny wyrok skazujący za prze-stępstwa objęte wyrokami : Sądu Rejonowego w G. z dnia 17 października 2002 r., oraz Sądu Rejonowego w M. z dnia 27 października 2003 r., a więc w warunkach temporalnych, które - zgodnie z treścią art. 85 - nie stały na przeszkodzie objęcia także i skazań za nie węzłem kary łącznej. Powyższy wyrok łączny nie został zaskarżony apelacją przez żadną ze stron i uprawomocnił się w dniu 13 czerwca 2006 r. Kasację od wyroku łącznego Sądu Rejonowego w G. wniósł przed upływem 6 miesięcy od daty jego uprawomocnienia się (warunki art. 524 § 3 zachowane) - na podstawie art. 521 - Prokurator Generalny, zaskarżając to orzeczenie na niekorzyść oskarżonego i zarzucając roz-strzygnięciu ,,rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 17 § 1 pkt. 7 pole-gające na wydaniu wyroku łącznego obejmującego skazania na mocy wy-roków jednostkowych, które zostały już objęte prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w M. z dnia 11 kwietnia 2006 r. - co stanowi bezwzględną przyczynę uchylenia orzeczenia, przewidzianą w art. 439 § 1 pkt. 8 Wskazując na powyższe, skarżący wniósł o ,,uchylenie za-skarżonego wyroku i umorzenie postępowania w przedmiocie jego wyda-nia". W uzasadnieniu skargi kasacyjnej, Prokurator Generalny wyraził po-gląd, że negatywna przesłanka procesowa w postaci rei iudicatae może wystąpić w procesie karnym nie tylko przy orzekaniu w przedmiocie odpo-wiedzialności za popełniony czyn, ale także w odniesieniu do wydania wy-roku łącznego. Na rozprawie kasacyjnej reprezentujący Prokuratora Generalnego prokurator Prokuratury Krajowej poparł zarzut skargi kasacyjnej, modyfiku-jąc jednak jej wniosek w ten sposób, że postulował, aby Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok łączny w jego punkcie pierwszym i w tym zakresie umorzył postępowanie. Rozpoznając niniejszą kasację, w granicach określonych treścią przepisu art. 536 Sąd Najwyższy zważył, co następuje. Skarga kasacyjna wniesiona na niekorzyść oskarżonego nie jest za-sadna, albowiem nie można podzielić zarzutu, który został w niej sformuło-wany. W specyficznym układzie procesowym, jaki powstał w wyniku wza-jemnego przekazywania sobie akt przez sądy orzekające, nie jest słuszne twierdzenie, że w sprawie tej doszło do naruszenia zakazu ne bis in idem, a w konsekwencji, iż zaskarżony wyrok dotknięty jest uchybieniem zalicza-nym do bezwzględnych przyczyn odwoławczych. Zanim jednak Sąd Najwyższy ustosunkuje się do tego problemu cen-tralnego, kilka zdań poświęcić należy wnioskom końcowym formułowanym przez urząd oskarżyciela publicznego, tak w skardze kasacyjnej, jak i na sali rozpraw sądu kasacyjnego. Gdyby nawet założyć zasadność zarzutu zgłoszonego w skardze, poważne wątpliwości budziły wnioski co do propo-nowanych orzeczeń następczych, jakie miałyby zapaść po ewentualnym uchyleniu zaskarżonego wyroku łącznego, czy to w całości czy w części, na którą wskazał prokurator Prokuratury Krajowej (te ostatnie postulaty charakteryzował zresztą oczywisty brak konsekwencji: wnioskowano o uchylenie rozstrzygnięcia zawartego w pkt 1 wyroku i o umorzenie postę-powania w tak sprecyzowanym zakresie, tracąc z pola widzenia to, że roz-strzygnięcie zawarte w szczególności w pkt 2 ale także i w pkt 4 oraz 5, pozostają w ścisłym związku z rozstrzygnięciem z pkt 1). W obu wariantach mowa była bowiem - raz w sposób otwarty, a raz w sposób dorozumiany - o umorzeniu postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego. Przy formułowaniu takiego wniosku nie uwzględniono, jak się wydaje, implikacji związanych z treścią art. 575 § 1 zdanie po przecinku. Nie idzie tu przy tym o to, jakie znaczenie należy przydać postanowieniu, które wydał Sąd Rejonowy w M. w dniu 6 lipca 2006 r., po powzięciu wiadomości o wy-daniu przez Sąd Rejonowy w G. wyroku łącznego zaskarżonego kasacją Prokuratora Generalnego. Zawarte w tym postanowieniu stwierdzenie, że ,,wyrok łączny wydany w dniu 11 kwietnia 2006 r., stracił moc z uwagi na wydanie późniejszego wyroku łącznego w dniu 30 maja 2006 r. przez Sąd Rejonowy w G.", odczytywać bowiem należy jedynie w charakterze swo-istego ,,superfluum orzeczniczego", odwołującego się w deklaratoryjnej formie do okoliczności, która następuje z mocy samego prawa. Zgodnie bowiem z art. 575 § 1 z chwilą wydania nowego wyroku łącznego, poprzedni wyrok łączny traci moc. Dostrzegając takie uwarunkowanie, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 czerwca 2004 r., II KK 394/03 (LEX nr 126659) stwierdził, że: ,,Wyrok łączny, który utracił moc w następstwie wy-dania nowego, prawomocnego wyroku łącznego, wypada na stałe z obrotu prawnego i nie odzyskuje już mocy nawet w razie uchylenia w postępowa-niu karnym tego nowego wyroku łącznego i umorzenia postępowania w przedmiocie jego wydania". W konsekwencji takiego zapatrywania należa-łoby przyjąć, tak jak uczynił to Sąd Najwyższy w cytowanym wyżej orze-czeniu, że po uchyleniu zaskarżonego wyroku prawidłowym orzeczeniem następczym byłoby nie umorzenie postępowania ,,w tym przedmiocie", ale przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, w celu wydania na nowo wyroku łącznego obejmującego kary jednostkowe, których spojenie węzłem kary łącznej ustało, albowiem w odniesieniu do pierwszego z orzeczeń sku-tek taki nastąpił z mocy prawa po wydaniu ,,kolejnego" wyroku łącznego, zaś w odniesieniu do drugiego z orzeczeń skutek taki spowodowany byłby jego uchyleniem przez Sąd Najwyższy. Zagadnienie takiego, czy innego rodzaju orzeczenia następczego mogłoby mieć jednak znaczenie tylko w wypadku podzielenia tezy zawartej w skardze kasacyjnej, że w układzie wyżej opisanym doszło do naruszenia zasady ne bis in idem. Rozważając tę kwestię zwrócić należy uwagę na to, że układ proce-sowy, z jakim miał Sąd Najwyższy do czynienia w niniejszej sprawie, różni się w sposób zasadniczy od tego, który występował w sprawach zakończo-nych wyrokami Sądu Najwyższego: z dnia 3 października 2005 r., V KK 151/05, LEX nr 157208 oraz z dnia 18 lutego 2005 r., V KK 458/04, OSPriPr 2005, nr 9, poz. 7 oraz LEX nr 159367, do których to orzeczeń odwołuje się Prokurator Generalny w treści uzasadnienia skargi kasacyjnej. Sąd Najwyższy w składzie orzekającym w niniejszej sprawie także podziela pogląd, zawarty nie tylko w orzeczeniach cytowanych przez autora skargi kasacyjnej, ale także i w innych judykatach, że problem rzeczy osądzonej może wystąpić w procesie karnym nie tylko przy orzekaniu w przedmiocie odpowiedzialności za popełniony czyn, ale także w odniesieniu do wydania wyroku łącznego. Należy jednakże rozważyć, w jaki sposób w tej szczególnej kategorii spraw oceniać należy zachowanie tożsamości pod-miotowo-przedmiotowej, pozwalającej stwierdzić, że in concreto zachodził wyrażony w art. 17 § 1 pkt 7 bezwzględny zakaz prowadzenia postę-powań karnych, dotyczących tego samego przedmiotu procesu, w stosun-ku do tej samej osoby. Autor kasacji nie uwzględnił tego, że już w orzecze-niu powołanym przezeń w skardze, to jest w dalszej części wyroku z dnia 3 października 2005 r., V KK 151/05, stwierdzono: ,,Warunkiem zachowania wymaganej w takim wypadku tożsamości podmiotowo-przedmiotowej, poza tą samą osobą skazanego, jest to, aby równolegle prowadzone postępo-wania odnosiły się do tych samych wyroków jednostkowych, a więc orze-czeń obejmujących te same czyny tej samej osoby". Także w wyroku z dnia 17 listopada 2004 r., V KK 326/04, LEX nr 141340, w tezie drugiej, Sąd Najwyższy podkreślił, że: ,,Odpowiednie stosowanie art. 17 § 1 pkt 7 w postępowaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego decyduje o po-wstaniu ujemnej przesłanki procesowej o charakterze bezwzględnym w każdym przypadku, gdy po wydaniu prawomocnego wyroku łącznego lub postanowienia o umorzeniu postępowania w tej kwestii na podstawie art. 572 dojdzie do rozpoznania wniosku domagającego się wydania wy-roku łącznego w odniesieniu do tej samej osoby i tych samych wyroków skazujących różnych sądów". Nie ma zatem wątpliwości, że zarzut skargi kasacyjnej byłby zasadny, gdyby zarówno Sąd Rejonowy w G., jak i Sąd Rejonowy w M. rozważały w wyrokach wskazanych w części historycznej niniejszego uzasadnienia możliwość orzeczenia kary łącznej, biorąc pod uwagę dokładnie te same orzeczenia skazujące Dariusza R. Autor skargi kasacyjnej nie uwzględnił w zaprezentowanym rozumowaniu tego, że Sąd Rejonowy w M. w wyroku z dnia 11 kwietnia 2006 r. rozważał jedynie moż-liwość połączenia kar orzeczonych za czyny objęte wyrokami : Sądu Rejo-nowego w G. z dnia 17 października 2002 r. oraz Sądu Rejonowego w M. z dnia 27 października 2003 r., natomiast Sąd Rejonowy w G. w wyroku z dnia 30 maja 2006 r. rozważał możliwość połączenia kar orzeczonych dwoma powyższymi wyrokami, ale nadto także i kar wymierzonych za czy-ny objęte wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 20 maja 2005 r. Pomi-mo tego, że w sprawie nie zostało sporządzone uzasadnienie, o takim wła-śnie zakresie przedmiotowego rozpoznania sprawy świadczy szereg oko-liczności. Po pierwsze to, że gdyby owym zakresem rozważań co do za-sadności połączenia kar nie został objęty także i ów ,,dodatkowy element", to jest wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 20 maja 2005 r., wówczas sąd, który wydawał wyrok łączny powinien stwierdzić swoją niewłaściwość (zob. art. 569 § 1 Po drugie, to że nie tylko dwa wyroki, objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w M., ale także i trzeci wyrok - to jest wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 20 maja 2005 r. - zostały wymienione w części wstępnej wyroku łącznego, zaskarżonego kasacją Prokuratora Ge-neralnego. Po trzecie wreszcie, charakterystyczny punkt trzeci części roz-strzygającej wyroku łącznego Sądu Rejonowego w G. z dnia 30 maja 2006 r. Rozważyć w tym miejscu wypada, jakie znaczenie należy nadać tej właśnie części wyroku łącznego zaskarżonego kasacją. Otóż, jak to już podkreślono, wszystkie skazania wymienione w części wstępnej tego wy-roku nastąpiły w takich datach, które w zestawieniu z datami popełnienia czynów stwarzały warunki do połączenia ich węzłem kary łącznej. Jeśli Sąd Rejonowy w G. podzieliłby pogląd prawny, że możliwe jest zespolenie wę-złem kary łącznej kar jednorodzajowych orzeczonych z warunkowym za-wieszeniem i bez warunkowego zawieszenia ich wykonania oraz orzecze-nie kary o charakterze bezwzględnym (które to zapatrywanie reprezentuje w piśmiennictwie np. w: red.: Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, Kraków 2004, s. 1180-1183, tamże dalsza literatura) i wymie-rzył za czyny objęte wszystkimi trzema wyrokami karę łączną w takim sa-mym rozmiarze, jaką orzekł w wyroku zaskarżonym kasacją (co teoretycz-nie - z uwagi na rozmiar kar orzeczonych za poszczególne czyny objęte łączonymi wyrokami - było możliwe), nikt zapewne nawet nie rozważałby sformułowania tezy, iż doszło do naruszenia zasady ne bis in idem, pomi-mo tego, że byłaby to także kara niższa od orzeczonej w wyroku łącznym wydanym przez Sąd Rejonowy w M., obejmującym jedynie dwa z tych wy-roków. Taka sama sytuacja zaistniałaby, gdyby sąd łącząc kary z wszyst-kich tych trzech skazań orzekł karę łączną z warunkowym zawieszeniem jej wykonania (wyrokowi takiemu można byłoby zarzucić jedynie, z uwagi na treść art. 69 § 1 i rozmiar kary orzeczonej w wyroku Sądu w M., naru-szenie prawa materialnego, ale nie bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 17 § 1 pkt 7 Sąd Rejonowy w G. podzielił zaś do-minujące w orzecznictwie Sądu Najwyższego zapatrywanie materialno-prawne, że unormowanie zawarte w art. 89 § 1 nie daje podstaw do orzeczenia wyrokiem łącznym kary pozbawienia wolności bez warunkowe-go zawieszenia jej wykonania w sytuacji, gdy łączeniu podlegają kary bez-względnego pozbawienia wolności oraz kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania i że, w konsekwencji, orzeczenie kary łącznej za zbiegające się przestępstwa za które wymierzono kary pozbawienia wolności bez wa-runkowego zawieszenia ich wykonania oraz kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, możliwe jest w wypadku speł-nienia przesłanek określonych w art. 69 Tak więc, rozstrzygnięcie za-warte w punkcie trzecim wyroku łącznego zaskarżonego skargą kasacyjną Prokuratora Generalnego poprzedzone zostało analizą możliwości połą-czenia węzłem kary łącznej kar orzeczonych nie tylko wyrokami objętymi wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w M. z dnia 11 kwietnia 2006 r., ale nadto także i kary orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 20 maja 2005 r. i stanowiło procesowy wyraz wskazanego wyżej poglądu ma-terialnoprawnego oraz ocen sądu, że brak jest podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej. Podsumowując dotychczasowe rozważania podkreślić należy po pierwsze to, że nie można uzależniać wystąpienia stanu rzeczy osądzonej od tego, jaki pogląd materialnoprawny na gruncie art. 89 zaprezentuje sąd rozważający połączenie węzłem kary łącznej skazań za czyny popeł-nione w warunkach temporalnych odpowiadających wymogom art. 85 Po drugie zaś to, że uwzględniając opisane wyżej uwarunkowania nie można przyjąć, iż prowadzone przed Sądem Rejonowym w M. oraz w Są-dzie Rejonowym w G. postępowania odnosiły się ,,do tych samych wyroków jednostkowych". Warto w tym kontekście przytoczyć prawidłowe zapatrywanie Sądu Apelacyjnego w Lublinie, wyrażone w postanowieniu z dnia 28 grudnia 2005 r., II AKz 308/05, LEX nr 166034, zgodnie z którym: ,,Powaga rzeczy osądzonej (art. 17 § 1 pkt 7 w postępowaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego stanowi przeszkodę do wydania wyroku łącznego tylko wówczas, gdy przedmiotem takiego wcześniejszego postępowania były wszystkie tożsame wyroki, co do których zapadło prawomocne orzeczenie rozstrzygające kwestie orzeczenia kary (kar) łącznej. Jeżeli wyroki te, w różnym układzie, były przedmiotem dwóch, lub więcej, postępowań o wy-danie wyroku łącznego, ale w żadnym z tych postępowań zakresem orze-kania nie były objęte wszystkie wydane wobec skazanego wyroki, to oczy-wiste jest, że nie można mówić o istnieniu przeszkody ujętej w treści art. 17 § 1 pkt 7 Od nieco innej strony rzecz ujmując, sformułować zatem należy na-stępujący pogląd prawny: w układzie procesowym, w którym sąd upraw-niony do wydania wyroku łącznego rozważał możliwość orzeczenia kary łącznej za przestępstwa popełnione w warunkach temporalnych określo-nych w art. 85 (a więc pozwalających na wymierzenie kary łącznej) i połączył węzłem kary łącznej kary wymierzone za niektóre z tych prze-stępstw, zaś odmówił połączenia węzłem kary łącznej kar wymierzonych za inne z przestępstw pozostających w zbiegu realnym, co znalazło wyraz w zakresowym umorzeniu postępowania na podstawie art. 572 nie do-chodzi do naruszenia zasady ne bis in idem także i w tej sytuacji, gdy wy-mierzona kara łączna obejmuje skazania jedynie za te przestępstwa, które zostały już objęte wyrokiem łącznym uprzednio wydanym. W opisanej kon-figuracji procesowej nie można bowiem stwierdzić, że przedmiotem rozwa-żań, a następnie przedmiotem rozstrzygnięcia sądu była ta sama kwestia, która została już uprzednio prawomocnie rozstrzygnięta. Z podanych przyczyn kasację Prokuratora Generalnego, wniesioną na niekorzyść Dariusza R., należało oddalić, zaś wydatkami poniesionymi przez sąd, a związanymi z jej rozpoznaniem, należało obciążyć - z uwagi na treść art. 638 - Skarb Państwa.} . 228 105 219 309 210 0 430 61

wzór wniosku o wydanie wyroku łącznego